Kabilang Mundo (part 13)

by Fiction-Factory


(Kapitulo Trienta y singko)

"Hindi na po kami magtatagal, kami po ay lilisan na."
paalam ni tony sakanila.

"Ngunit maaari n'yo po bang ituro ang daan papuntang tuktok ng bundok?"
hiling ko naman.

"uhm. Sasamahan kayo ni Shantal. Siya ang diwata ng kagubatang ito, kabisado niya ang bundok na ito kaya matutulungan niya kayong marating ang rurok"
ika niya.

Mga ilang saglit pa ay umalis na kami, nagpatuloy sa paglalakad kasama ang diwatang si shantal.
Tinahak namin ang gawing norte, kung saan malinis na ang daan, wala na ang mga makakapal na damo ngunit marami paring samu't-saring mga puno sa paligid.

Kung ano-ano ang pumapasok sa aking isipan.
Tensyonado ako lalo na't may tatlong araw nalang kami.
Hindi ko rin maiwasan ang hindi mag-alala sa dalawa pa naming kaibigan, bagama't white witch si maya ay nag-aalala parin ako.
Si daddy, iniisip ko rin, sana'y nasa mabuti parin siyang kalagayan, alam kong malungkot siya ngayon at nag-iisa.

Ang pinakamasaklap ay ang bagay na nangyayari sa akin, napakahirap magdesisyon, hanggang ngayon ay hindi parin ako mapanatag.
Naiipit ako sa sitwasyon, lahat ng pag-pipilian ko ay walang maidudulot na maganda.
Kamatayan ko, o ang kamatayan ng dalawang kaibigan kong sina Tony at Jacob?
Sa ganitong isipin ako biglang napahinto sa paglalakad.

"oh maita, bakit ka tumigil?"
nagulat ko ata si tony na nasa likod ko.

Napalingon din si Shantal na nasa unahan naman namin.

"Tony, pahiram ng punyal mo."
hiling ko sakanya.

"bakit maita? Anong gagawin mo sa patalim ko?"
nagsimula na siyang magtaka.

Hindi ko alam ang isasagot ko, ngunit buo na talaga ang desisyon ko.
Tatapusin ko na ang palaisipang ito.
Tatapusin ko na ang paghihirap naming lahat.
Oo tama, magpapakamatay nalang ako, at nawa'y mapatay din ni tony si marcus.

"basta tony, may gagawin lang ako"
biglang tumulo ang luha sa mga mata ko.

Alam kong kasalanan ang magpatiwakal, ngunit kung ito lang ang tanging paraan para maligtas ang lahat ay handa ko na itong gawin.

"hindi maita! Alam ko ang balak mo kaya hindi ko maaaring ibigay ang punyal ko."
nakahalata na siya, at ngayo'y napaatras pa.

"tony, ito lang ang paraan para matapos na ang lahat ng ito, kaya ibigay mo na sa akin ang patalim mo"
mariin kong sabi.

"hindi maita, lalo lamang lalala ang sitwasyon kapag ginawa mo yan.
Alam mo namang lalabas agad si marcus pagkamatay na pagkamatay mo at mabubuhay siya sa katauhan mo, at kapag nangyari 'yon ay hindi ko rin kayang patayin si marcus"
sagot niya.

Umihip ang malamig na hangin na sinabayan ko ng matamis na ngiti.

"tony...uhm... Hindi mo ba naisip? Nasa loob tayo ng bundok Sinai, kapag namatay ako dito at sa oras na mabuhay na si marcus sa katawan kong ito ay madali mo na siyang mapapatay, dahil mawawalan siya ng kapangyarihan"
tugon ko.

Nakangiti ako pero sa loob-loob ko ay nalulungkot ako.
Sa tingin ko ay dito na talaga matatapos ang buhay ko.

Nanlaki ang mga mata ni tony, panandaliang natahimik na parang nag-iisip ng malalim, at nang makuha na niya ang ibig kong sabihin ay muli siyang nagsalita.

"Hindi ko kaya maita, hindi ko kayang masaksihan ang kamatayan mo! At kung mabuhay sa 'yo si marcus, kaya ko siyang patayin, ngunit paano ko siya sasaksakin kung ikaw, ang katawan mo ang nakikita ko?"

"bakit ba tony? Heto na nga ako at nagsasakripisyo. Mas madali na ngayon pero bakit mo ba ako pinipigila--"
parang naiirita na ako sa kanya, ngunit natigilan ako sa narinig ko sakanya.

"dahil mahal kita!"
bigla siyang sumigaw.

Nagulat ako sa kanya at bigla akong natigilan, parang nagyelo ang buo kong katawan sa narinig ko sa kanya.
Ang tanga ko, ba't nawala nga ba sa isip ko ang pagtingin sa akin ni tony?
Ngunit mas mahal ko siya kaya nakahanda na talaga ako sa gagawin kong ito.

Humakbang ako papalapit sa kanya, habang siya ay nanatiling nakatayo at nanatiling nakatingin sa mga mata ko.
Biglang napalitan ng kasiyahan ang kalungkutang nadarama ko.
Mahal niya talaga ako, alam ko na noon pa, at ngayon ay sigurado na ako sa sarili ko na mahal ko na rin si tony.

Sayang lang at sa ganitong mundo pa kami nagkakilala, at ngayon iiwan ko na siya dahil buong-buo na ang desisyon ko.

Hinarap ko siya, mata sa mata, pakiramdam ko ay sa amin lang umiikot ang buong paligid sa mga oras na ito,
parang solong-solo namin ang bawat sandali.

Nagnining-ning ang mga mata niya, napakapungay talaga.
Sariwang-sariwa pa sa ala-ala ko ang araw ng una naming pagkikita.
Ang araw kung kailan nagwala si jacob, ang araw kung kailan namin nakilala si maya, at sa maikling panahon lang ay minahal ko na siya.

Ako man ay nagtataka at hindi parin makapaniwala, pero marami talagang mahihiwagang bagay sa mundo na hindi natin inaakalang mangyayari sa tunay na buhay, ni hindi alam kung paano ipapaliwanag, katulad na lamang ng nangyayari sa akin ngayon.

Sinong maniniwalang In-love ako sa isang bampira, at may kaibigang werewolf at witch?

Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit magsasakripisyo ako ngayon.
Ganito ba talaga ang magmahal ng totoo?
na kahit sarili mong buhay ay kaya mong ibigay?

"Maita, hindi kita kayang makitang mamatay, at hindi ko magagawang saktan ka"
muli siyang nagsalita.

Pareho kami ng iniisip, tulad niya ayaw ko rin siyang makitang mamatay, hindi ko kayang mawala siya sa buhay ko, ngunit kapag namatay ako, siguradong maghihiwalay din kami.

Kahit saang banda ay masakit pa rin.
Nagmamahalan kami, pero pilit kaming pinaghihiwalay ng kamatayan.

Akala ko noon ay masakit ang ginawa sa akin ni Ron, mali ako, may mas masakit pa pala kaysa iwanan ka at pinagpalit ka ng taong mahal mo, at heto na 'yon, mas masakit pa pala ito, na alam mong mahal na mahal mo siya at alam mong mahal na mahal ka rin niya, alam mong tunay kayong nagmamahalan sa isa't-isa ngunit hindi kayo pwedeng magkasama.

Nakakalungkot isiping kung kailan umusbong ang pagmamahal at 'yon din ang oras na kailangan niyo ng maghiwalay, dahil sa hinihingi ng kapalaran, dahil ito ang nakaukit sa tadhana.

Marami ng isinakripisyo para sa akin si tony, marahil ito na ang tamang panahon para ako naman ang magsakripisyo.

Isa pa, ito lang ang tanging meron ako na kaya at handa kong ibigay para sa kanya para malaman niyang mahal na mahal ko rin siya.

"Tony, marami ka ng ginawa para sa akin na nagpatunay ng pagmamahal mo, at ako, ito lang ang kaya kong gawin para mapatunayan ko sa'yo na mahal din kita."
buong puso kong sambit.

Sa hitsura niya ay parang alalang-alala siya, tapos hinawakan niya ang magkabila kong braso.

"Maita, hindi mo kailangang patunayan ang pag-ibig mo sa akin, sapat na sa akin ang mahal kita, sapat na sa akin ang maramdamang mahal mo rin ako, sapat na sa akin ang malaman ko ito."
ito ang mga katagang nagpaluha sa akin ng husto, ang mga katagang nanggaling mismo sa puso niya.

Wala ng sasarap pa ang malamang mahal na mahal ka rin ng taong pinakamamahal mo.
Walang katumbas at walang hinihinging kapalit.
Purong-puro, natural na natural, totoong-totoo at iyong-iyo.
Lalo tuloy akong nagpursige sa hangarin ko.

(Kapitulo Trienta y Sais)

Ako ang magtatakda ng kamatayan ko, at ang araw na ito ko gustong igawad ang kamatayan sa sarili ko, ang araw kung kailan ko nadama ang tunay na kaligayahan.

"Maita, wala akong ibang hinihiling sa 'yo kundi ang manatili ka sa piling ko. Wag kang mawalan ng pag-asa, hindi ito paraan, kundi isang pagtakas!"
patuloy niya.

Pagtakas? Bakit niya naisip na tumatakas lang ako sa suliraning ito?
Mukhang siryoso na talaga siya.

Marahan kong inilalapit ang mukha ko sa mukha niya, habang ang mga mata niya'y punong-puno ng pagtataka.
Nakatingin ako sa mga labi niya, oo nakatitig ako, at oo gusto ko siyang halikan, gusto kong maramdaman ng tunay ang pagmamahal niya sa huling pagkakataon, bago man lang ako mamatay.

"Maita..."
pagsambit niya sa pangalan ko.

Napaatras pa siya pero kinabig ko ang katawan niya para hindi siya makalayo sa akin.
Hindi ko na alintana ang kasama naming diwata na si Shantal, basta ang nasa isipan ko ay mahalikan si tony.
Siya ang natatangi kong pag-ibig.

Dumampi ang mga labi ko sa mga labi niya, damang-dama ko ang tamis ng aming unang halik.
Naramdaman ko nalang na bigla siyang gumanti ng halik, dumiin ang pagkakalapat ng mga labi niya, nagsimula ng lumikot sa mga labi ko hanggang tuluyan na siyang bumigay.

Napapikit siya sa kalagitnaan ng aming halikan, hinihintay ko talaga ang pagpikit niya tulad ng aking plano.
Oo, ito nga ay kasama sa plano kong pagpapatiwakal.
Ngunit ang halik ko ay totoo, ginamit ko lang talaga ang pagkakataon.

Sa kainitan ng aming masidhing halikan ay marahan kong kinapa ang punyal na alam kong ngayon ay nasa tagiliran na niya.

Hinugot ko ang matalim na punyal habang abala siya sa ginagawa naming halikan.

Akala ko ay hindi siya nakahalata ngunit laking gulat ko nang bigla niyang sakmalin ang wrist ko sa kamay ko na may hawak ng kutsilyo, kasabay ng pagbitaw niya sa halikan namin.

"Maita, mukhang hindi ka na talaga maawat at nagawa mo pa akong linlangin"
sabi niya na ngayo'y damang-dama ko ang pagkasiryoso niya.

"Tony, kailangan kong gawin 'to!"

Biglang itinapos ni tony ang kamay ko at mukhang nagalit siya, tapos humakbang siya paatras.

"Gusto mong magpakamatay? O ayan, sige! Pero kapag nagpakamatay ka, magpapakamatay na rin lang ako!"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinasabi niya, bina-blackmail niya na ako.

"Hindi tony! Hindi ka mamamatay dahil immortal ka!"
sagot ko.

"Maita, maita, baka nakakalimutan mo, nasa bundok sinai tayo, at hindi uubra ang pagiging immortal ko dito."

Tama siya, mamamatay din siya tulad ng ordinaryong tao dahil sa bundok na ito.

Hawak ko na ngayon ang matalim na punyal at malayang-malaya ako, ano man ang gawin ko.
Ngunit sa sinabi niya'y tila ba nag-aalinlangan ako.
Makakaya nga kaya niyang magpakamatay pagkatapos ko?
Napatigil ako at napatunganga sakanya.

"oh ano maita? Hindi mo kayang gawin 'no?"
nagkalakas tuloy siya ng loob para pigilan ako.

"ibigay mo na sa akin ang punyal"
patuloy niya sabay abot ng kamay niya sa akin.

Ngunit imbes na iabot ko ang punyal ay mas lalo pang humigpit ang pagkakahawak ko dito.

"hindi tony! Lumayo ka, 'wag mo na akong pigilan dahil buo na ang desisyon ko!"
mariin kong sabi.

Napapaatras ako sakanya habang siya'y patuloy sa paghakbang papalapit sa akin.

"ibigay mo na maita, 'wag kang padalos-dalos"
patuloy niya akong kinukumbinsi.

Desperado na ako, at wala na akong balak itigil pa ang nasabi ko na. Nanlalabo na ang paningin ko dahil sa luha kong walang-humpay sa pagtulo.
Umiiyak ang puso ko. Nalilito na ako.

"'wag kang lumapit tony!"

Pagkasabi ko'y bigla kong itinutok ang punyal sa sarili kong dibdib, diretso sa puso ko, ngunit bago pa magawang dumampi ng punyal sa dibdib ko ay nahabol ni tony ang kamay ko.
Hinawakan ng dalawang kamay niya ang kamay kong may hawak ng punyal.
Mas malakas parin siya dahil lalaki siya, ni hindi ko maidiin sa sarili ko ang patalim.

"ano ba tony! Bitawan mo ako!"
pagpupumilit ko.

"tama na! Itigil niyo na yan!"
sigaw naman ni Shantal na hindi malaman kung ano ang gagawin.

Nag-agawan parin kami sa punyal ni Tony.
Walang ano-ano'y bigla ko nalang itong nabitawan at nahulog ito sa lupa.
Masyadong mabilis ang pangyayari, nawala ako sa sarili ko at tila nangibabaw ang pagkainis ko sakanya gawa ng pagpipigil niya sa hangarin ko.
Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit bigla ko nalang dinampot ang patalim at bigla ko nalang nasaksak si tony sa tiyan.

"Aaahhhgg!!"
"Aaahhhyyy!"
bigla nalang napasigaw si Tony, gayundin si Shantal.

Napabitaw ako sa punyal na naiwan sa tiyan ni Tony.
Huli na nang mapagtanto ko na nasaksak ko siya.

"Ano bang nagawa ko?!"
ang tanging naglaro sa isip ko habang minamasdan ko ang mga kamay ko.

Napaatras si Tony na parang matutumba, hawak-hawak niya ang tiyan niya sa parte kung saan ko siya nasaksak, napaupo siya sa lupa at tuluyan ng bumulagta.

"Tony! Tony!"
sigaw ko.

Bigla nalang akong naalarma, parang natauhan na ako sa bagay na nagawa ko.
Sinaksak ko ang taong nagmalasakit sa akin, ang taong minahal ako at ang taong pinakamamahal ko.

Linapitan ko siya kasabay ng pagluhod ko sa tabi niya.
Bubunutin ko na sana ang punyal ngunit pinigilan ako ni Shantal.

"'wag mong gagawin 'yan, baka lalo lamang siyang mapahamak!"
sambit niya.

"huh?! Eh anong gagawin ko? Hindi ko siya maaaring panoorin nalang!"
lalo ko atang pinalala ang sitwasyon.
Imbes na ako ang mamatay ay si tony pa ata ang mapapahamak.

"uhm. Hintayin mo ako dito. Hihingi ako ng tulong kay Reynang Diwata."
sambit niya at natatarantang tumakbo pabalik.

"huh-hu-huhuh"
Walang humpay ang pag-iyak ko.
Napansin kong hirap magsalita si Tony, hinahabol ang hininga at napapapikit.

"Tony o tony! Wag kang pipikit, 'wag na 'wag kang matutulog! Patawad! Patawarin mo 'ko! Hindi ko alam ang ginawa ko"
Pagtangis ko sa kanya.

Iniangat ko ang likod niya at niyakap ko siya, pilit ko siyang sinasampal para hindi makatulog. Ngunit sa isang iglap lang ay bigla nalang siyang nalagutan ng hininga.

"Tony?!! Tony! Tony! 'wag mo akong iiwan tony!"

Isinagawa ko ang nalalaman kong first-aide, pi-nump ko ang dibdib niya gamit ang dalawa kong kamay, ngunit wala paring epekto.
Pinulsohan ko siya ngunit wala na akong maramdamang pintig nito.
Dito ko na nakumpirmang iniwan na ako ni Tony, ang masakit pa nito ay ako pa mismo ang pumatay sakanya.

Ngayong wala na siya, paano na?
Ang tanging taong pinagkakatiwalaan ko, ngayo'y pumanaw na.
Ano ng saysay ng pakikibaka ko?
Ang tanging taong nagtatanggol sa akin ay sumakabilang-buhay na.

Hinawakan ko ang patalim na nakabaon sa tiyan niya.

"Tony, patawarin mo 'ko. Bilang pagsisisi, sasamahan na kita sa kabilang buhay"
sambit ko.

Hindi ko na inisip si Marcus na muling mabubuhay pagkatapos ko, ang mahalaga sa'kin ngayon ay ang mamatay na kasama ni Tony.

Marahan kong binunot ang patalim, pansin ko pa ang pagtulo ng masaganang dugo sa pinagbunutan nito.
Kawawang Tony, namatay ng wala sa oras dahil sa katangahan ko.

Ngayon nakahanda na ako para saksakin ang sarili ko, nakahanda na akong damayan si Tony, nakahanda na akong mamatay.

"Aaahhhgg"

Biglang nanginig ang buo kong katawan nang mabaon ko na sa sarili kong tiyan ang punyal.

Napapapikit na ako at nakakaramdam ng panghihina, umiikot na ang aking paningin, nakakarandam na ako ng panghihilo.

Nagulat ako at biglang nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Tony na biglang suminghap ng hangin.
Bigla nalang siyang napamulat.

"Ma-maita!"
nasambit niya habang sinusubukan niyang bumangon.

"To-tony...."
nanghihina na ang buo kong katawan.

Biglang bumagsak ang katawan ko sa lupa, napasubsob ako.
Pinilit kong tignan si Tony, habang siya ay hirap na hirap bumangon at pinipilit abutin ang aking kamay.

"Maita! Maita! Maita!"
paulit-ulit niyang sinasambit ang pangalan ko.

Sumisikip na ang aking dibdib, nahihirapan na akong huminga.
Sumasakit na rin ang ulo ko at nanlalabo na ang paningin ko hanggang tuluyan nang nagdilim ang buong mundo.
Wala na akong makita at tanging sigaw nalang ni Tony ang naririnig ko.

"Maita! Maita! Maaaiiittttaa!!"

To be continued...