Alon Book 2 by: EreimondB (episode 11)

“Excuse me po. Ako po si Andrea. Sinabi po sa akin nahinahanap niyo raw po ako?”

2007

Tinignan ng matandang babae si Andrea mula ulo hanggang paa. Mababakas sa babaeng ito na galing siya sa isang mayamang angkan, dahil na lamang sa mga diyamanteng nakasabit sa kanyang leeg at tenga. At kahit na may katandaan na ito, ay makikita pa rin ang taglay na kagandahan mula pa noong kanyang kabataan.

Kabababa lamang ni Andrea mula sa entablado, at sinabihan siya ng kanyang manager  na puntahan agad at kausapin ang matandang babaeng nakaupo sa may bandang likuran ng bar.

“Kayo po ba yung record producer madam? Kasi may nagsabi po kasi sa akin na puwedeng-puwede daw ang boses ko sa recording.” Biro ni Andrea.

Nakatingin lang sa kanya ang matandang babae at seryoso ito sa pagkakatitig kay Andrea.

“Limang minuto lang po ang break ko. May susunod pa po akong set. Magtitigan lang po ba tayo?” Medyo napipikong saad ng magandang babae.

“I heard you sing. I can say that you sing really good.”
“Salamat po.”
“How long have you been singing? I mean, matagal ka na bang kumakanta dito sa bar?”
“Hmmm… Dito sa bar, mag-aanim na taon na. But professionally, I’ve been singing for almost sixteen years already.”
“Okay… Mukhang mayroon ka pa lang career.”
“Opo. 16 years old pa lang po ako eh kumakanta na po talaga ako sa mga ganitong bar. At palagi din akong sumasali sa mga singing competition.”
“That’s good, iha. Dahil mas maganda kung may sariling karera ang mga kababaihan. Kung ako ang tatanungin, mas mainam kung tayong mga babae ay hindi dumidipende sa mga lalaki, lalo na sa asawa natin…”
“Hihihi… Wala pa po akong asawa. Pero baka nga po magkaroon na rin ako kung seryoso sa akin yung karelasyon ko…”
“Si Manuel…”

Natigilan naman si Andrea nang madinig nito ang pangalan ng kanyang kinakasama. Hindi niya akalaing kakilala ng matandang babaeng ito si Manuel.

“Ho?”
“Si Manuel… Hindi ba’t si Manuel ang tinutukoy mo, iha?”
“Paano niyo po… Bakit niyo po siya kilala?”

Bahagyang ngumiti ang matandang babae at maya-maya ay tila mayroon siyang kinukuhang bagay sa kanyang bag. Hanggang sa inilabas niya ang booklet ng checke at ang kanyang ball pen.

Nakatingin na lamang si Andrea sa babaeng ito at malalim na nag-iisip.

“Katulad ng sinabi mo sa akin, mayroon ka lang limang minuto para sa break mo. At ako rin naman ay hindi na rin magtatagal… Sa totoo lang, hindi ko kayang magtagal sa mga ganitong klaseng lugar…”

Iniisip ni Andrea kung ano ba talaga ang pakay nito sa kanya.

“Dalawang milyon…”
“Ano po ito?”
“Dalawang milyon para layuan mo si Manuel.”

Tumayo si Andrea at bakas ang galit sa kanyang maamong mukha.

“Nahihibang na po ba kayo?” Medyo malakas na saad ng magandang babae.

Lumingon sa kanyang paligid ang matandang babae at dahan-dahang yumuko upang itago ang kanyang mukha sa mga taong napalingon sa kanila.

“Maupo ka.”
“Kung anuman po yan binabalak ninyo, huwag na ninyong ituloy.”

“Ang sabi ko, maupo ka.” Mariing saad ng matandang babae.

Pagalit namang sumunod si Andrea dito at agad naupo. Nakatingin pa rin siya sa matandang babae.

“Hindi niyo ako mabibili. Hindi ninyo ako mapapalayo kay Manuel.”
Maya-maya ay kinuha ng matandang babae ang kanyang tasa at uminom ng kaunting kape. Tila ay pinapakalma niya ang kanyang sarili habang kausap si Andrea.

“Iha, hindi ko ito ginagawa para sa sarili ko. Ginagawa ko ito para sayo. Lumayo ka na kay Manuel habang maaga pa. Hindi mo siya lubusang kakilala.”
“Mabait si Manuel. Mahal niya ako at mahal ko siya.”
“Ganyan din ako noon . Ganyang-ganyan. Ayoko siyang siraan sayo, pero gusto kitang iligtas sa kanya.”
“Hindi niyo na po ako kailangang iligtas. Dahil mananatili po ako sa tabi ni Manuel.”
“Ano bang habol mo sa kanya, iha? Pera ba? Tanggapin mo na itong dalawang milyon na inooffer ko. Lumayo ka na at magsimula ulit.”

Dahan-dahang tumayo ang matandang babae at iniwan ang checkeng gustong ibigay kay Andrea.

“Hindi po ako bayarang babae…”
“Alam ko. Hindi kita minamaliit o hinuhusgahan. Inililigtas kita.”

Sandali namang napatigili si Andrea at tinitignan ang tsekeng nasa kanyang harapan.

“Huwag niyo pong kalimutan dito ang tseke ninyo. Hindi ko po ito kailangan.” Saad ni Andrea.

Napangisi naman sa kanya ang matandang babae at kinuha ang tseke na dapat sana’y ibibigay sa girlfriend ni Manuel.

“Pagdating ng araw, alam kong babalik sa iyong alaala ang ginawa kong ito. At sana lang, ay hindi mo ito pagsisihan. I still wish the best for you, iha. And please… Please say hi to Manuel for me…”

Ngumiti ang matandang babae sabay talikod kay Andrea.

Napaisip ang magandang babae kung bakit ganoon na lamang ang kagustuhan nitong lumayo kay Manuel.

Para sa kanya, ay wala namang masamang ginagawa ang kanyang matandang karelasyon at walang dahilan upang iwan niya ito.



Chapter 11: Tagu-Taguan


Baler, Aurora

Hindi inasahan ni Alo ang halik ni Andrea.

Hinayaan na lamang niya ang magandang babae habang patuloy ito sa paghalik sa kanyang mga labi. Amoy na amoy niya ang mabagong hininga ni Andrea at kitang-kita pa nito kung papaano napapapikit ang asawa ni Don Manuel habang siya ay hinahalikan.

Maya-maya ay kusa na lamang itong kumawala sa pagkakahalik kay Alo. Napayuko ito habang naghahabol ng kanyang hininga.

Natahimik na lamang silang dalawa at hinihintay kung sino ang mauunang magsalita, pagkatapos ng nangyaring halikan.

Hanggang sa lumakad patungo sa kanyang mini bar si Alo.

“I’ll prepare us  a drink.” Mabilis na saad nito.
“Hindi na…” Mahinang sagot ni Andrea.

Dahan-dahan itong naglakad patungo sa may sofa at naupo.

“Pumunta lang ako dito para mangamusta…” Pagpapatuloy ni Andrea.

Nilapitan naman siya ni Alo habang hawak ang kanyang basong may lamang yelo at alak.

“I’m sorry… Hindi ko inasahan na ganito ang mangyayari sa akin.

Pagkatapos nang araw na yun, hindi ko na alam kung papaano ko dadamputin ang sarili ko. Pero, huwag kang mag-aalala. Nangako ako sa iyo, at tutuparin ko yun.” Saad ni Alwyn.

“Nabalitaan ko kung anong nangyari…”
“Isang bangungot ang pangyayaring yun.”
“Kailangan mong mag-ingat, Alo. Alam mong nakasalalay sa iyo ang kaligtasan namin ni Nikki.”
“Gagawin ko ang lahat. Ilalayo kita sa kanya. Pati na rin si Niks.”

Tila umiiwas naman ng tingin si Andrea habang nakikipag-usap sa binata.

“Tungkol kay Nikki…”
“Ginawa ko lang kung ano ang dapat. Kung ano ang sinabi mo sa akin.”
“Mahal mo ba ang pamangkin ko?”
“Hindi siya mahirap mahalin, Andrea.”
“Pero mahal mo siya? Minahal mo ba siya.”
“Minahal kita… Mas minahal kita…” Makahulugang saad ni Alo.

“Galit ako sa ginawa mo sa pamangkin ko, pero naramdaman kong mahal ka niya.”

Maya-maya ay tumayo si Alo at naglakad papunta sa kanyang mini bar. Agad itong nagbuhos ng alak sa kanyang baso.

“Mali ang ginawa ko Andrea…”
“May pagkukulang din ako sa pamangkin ko.”
“Hindi ko dapat siya ginamit para mapalapit sayo.”

Bigla namang tumayo ang magandang babae at naglakad papalapit kay Alo.

Kinuha nito ang hawak na baso ng binata at ininom ang laman nitong alak.

“Hindi ito mangyayari kung hindi dahil sa akin…” Saad ni Andrea.

Dahan-dahan itong umupo sa tabi ng mini-bar at hinarap ang binata.

“Huwag mo sisihin ang sarili mo. Ako ang nanamantala sa sitwasyon.”
“Hindi… Hindi mo naiintindihan. Ako ang nagdala sa ganitong sitwasyon kay Nikki. Naging makasarili ako. Naghangad ako ng maayos at marangyang buhay. Hindi ko alam na ganito ang kapalit ng lahat.”
“Life choices. Sa tingin ko, pareho tayong may problema pag dating sa ganyan. Sa isang iglap lang, mababago ang lahat dahil sa maling desisyon.”
“Tama ka. Ngayon, hindi ko na rin alam kung magtitiis na lang ba ako at panindigan ang desisyon ko dati, o subukan ko na lang lumayo kahit alam kong mapapahamak kami.”

Sandaling tumahimik si Alo sabay buhos muli ng alak sa kanyang baso. Unti-unti niyang inubos ang laman nito.

Maya-maya ay nadidinig na lamang niya si Andrea na umiiyak sa kanyang tabi. Agad nitong nilapitan ang magandang babae at pilit na pinapatahan.

“Kung alam ko lang na magiging ganito ang lahat, sana nakinig na lang ako. Sana nakinig na lang ako na layuan si Manuel.”
“Binigyan mo siya ng pagkakataon, Andrea. Lahat naman tayo sa simula ay talagang nagtitiwala. Umibig ka lang din. Nagmahal at sumugal. Hindi natin alam kung saan mauuwi ang lahat hangga’t hindi natin sinusubukan.”
“Pero nagpakatanga ako eh. Pinayuhan na ako. Binalaan. Pero hindi pa rin ako nakinig.”

Hinahagod naman ni Alo ang likuran ni Andrea. Nag-aalala na ito sa sobrang pag-iyak ng magandang babae.

“Puwede pa tayo bumawi, Andrea. Puwede pa natin itama ang lahat ng pagkakamali. Babangon tayo.”

Hanggang sa humara si Andrea at niyakap ng mahigpit ang binata.
Damang-dama ni Alo ang matinding kabog sa dibdib nito at ang panginginig ng kanyang katawan.

“Tama na Andrea… Huwag ka nang umiyak…”
“Ipangako mo sa akin Alo. Ipangako mo sa akin na ililigtas mo kami ni Nikki sa kamay ni Manuel. Wala akong pera. Wala akong kapangyarihan para lumayo sa kanya.”
“Gagawa tayo ng paraan… Manalig ka lang…”
“Ipangako mo rin sa akin na iingatan mo ang sarili mo, Alo. Hindi ka puwedeng mawala. Hindi ka puwdeng mamatay. Ikaw lang ang pag-asa namin. Tanging pag-asa ko.”

Natahimik naman ang binata sa narinig niya mula kay Andrea.

Alam niyang muntikan na rin siya malagay sa alanganin. At hindi niya maipapangako sa magandang babae ang kaniyang kaligtasan para lang sa pagprotekta nito sa kanila ni Nikki.

Ang alam lang ni Alo ay gagawin nito ang lahat para maisalba ang magtiyahin mula sa mapanakit na kamay ni Don Manuel.


------------------------------------------------------------


Kinaumagahan ay nagsimula na uling pumasok sa trabaho si Alwyn. Balik na ulit sa normal ang lahat. Madami siyang pinuntahang meeting at mga conference kasama sina Don Manuel at ang ama nitong si Hector.

Kahit nasa meeting ang binata ay wala naman dito ang kanyang pag-iisip. Dahil tapos na ang problema nito kay Nestor, ay gusto niyang agad na tulungan sina Nikki at Andrea.

At kahit hindi niya sabihin sa ibang tao ang kanyang problema, ay napapansin naman siya ni Hector dahil sa lubos na pagkabalisa ng binata.

“Alwyn. Let’s have lunch together.”
“Dad, madami pa akong aasikasuhin eh.”
“No. You’ll stay and we’ll have lunch.”
“Pero dad…”
“Tama na Alwyn. Huwag na natin pagtalunan ito. Angie is already waiting for us. Let’s go.”

Wala namang nagawa si Alo sa pag-anyaya sa kanya ni Hector. Sa dami ng kanyang iniisip ay ayaw na rin niyang dagdagan pa ng kaguluhan ang kanyang utak sa pakikipagtalo sa kanyang ama.

Si Hector na lamang ang nagdrive sa kanilang dalawa patungo sa isang restaurant.

Pagkababa nila ng sasakyan ay agad nilang natanaw si Angie at kinawayan silang dalawa ng magandang babae upang papuntahin sa nakareserbang lamesa.

Ngumiti lamang si Alo kay Angie at hinalikan naman ni Hector ang kanyang girlfriend.

“Buti nakarating ka dito Alwyn…”
“Mabuti na lang at napilit ko siyang magtanghalian. Hindi mo ba alam na parehas na kayong workaholic ni Alwyn?”
“Dedicated lang ang anak mo, honey.”
“Yeah, and I should be happy right?”

Hindi naman kumikibo si Alo at agad ininom ang tubig na nasa kanyang harapan.

“Oo nga pala Al, ayoko sana itong ungkatin, pero gusto ko lang ipaalam sayo na malapit nang dalhin sa ibang kulungan yung taong kumidnap sa inyo ni Nestor. Pinaghahanap pa yung kasamahan niya, and in due time, alam kong masosolve na rin ang kaso.”

Napayuko naman si Angie nang bigla binuksan ni Hector ang tungkol sa naganap na krimen.

“Sana… Sana mahanap yung kasabwat niya… Naniniwala akong mahahanap nila yun.”
“Of course anak. We’ll do everything para mabigyan kayo ng hustisya.”
“By the way dad. Bago namatay si Nestor eh naikuwento niya sa akin na kayo ang nagpasok sa kanya sa hotel. Is that true?”
“Hmmm… Yes. Ako ang nag-interview sa kanya at alam ko naman ay qualified siya sa trabahong inaapplyan niya. So hired him…”
“Alam niyo po ba yung tungkol sa kapatid niya?”
“Kapatid?”
“Yung tungkol po dun sa…” Sandaling tumigil si Alo. Hindi niya alam kung papaano sasabihin at uungkatin ang nangyari sa batang hinampas niya ng surfboard.

“Sinong kapatid?” Pag-uusisa sa kanya ni Hector.

“Remember dad, yung nakaaway ko dati… Yung tinamaan ng surfboard ko…”
“Oh? What about him?”
“Naaalala  niyo po ba yun dad?”
“Yes son. Siyempre naman. Lahat ng expenses nung batang iyon eh tayo ang gumastos…”

Napabuntong hininga naman si Alo nang madinig niya ito mula sa kanyang ama.

“So what about that guy? Ano ang mayroon sa kanya, Al?”
“Siya po daw kasi yung kapatid ni Nestor. He was paralyzed and… died eventually. Ako ang sinisisi ni Nestor sa pagkamatay ng kanyang kapatid at sinabi niya sa akin na gusto niya akong balikan sa lahat ng paghihirap nung batang yon.”

“What???!!!” Saad ni Hector.

Nagtinginan naman ang dalawa nang madinig ang kuwento ni Alo.

“That’s crazy! Ibig mong sabihin, he did that to seek revenge?”

“Yung ang alam ko. Yun ang sabi sa akin ni Nestor. Yun din ang dahilan kung bakit kami nasa sementeryo. Dinalaw namin ang puntod ng kapatid niya.”

“No! That’s not true! Ang alam ko, hanggang ngayon ay sinusuportahan ng foundation natin yung bata na iyon.”

Nanlaki naman ang mga mata ni Alo at tila litong-lito sa mga sinasabi sa kanya ni Hector.

“What do you mean, dad?”
“Ang ibig lang sabihin nun, kapag sinusuportahan pa ng foundation ang isang tao, that means na buhay pa yung tao. At sa pagkakatanda ko, we granted college scholarship sa batang yun.”
“Pero… Paano po nangyari yun? Nakita ko yung puntod nung tao. At alam ko, si Nestor din ang tumulong sa akin noong ninakaw nila yung surfboard ko…”
“I hired Nestor dahil sa utang na loob at pagtulong niya sa iyo para maibalik ang surfboard at ibang mga gamit mo. At alam kong wala siyang kapatid at lalong hindi siya related doon sa batang hinampas mo ng surfboard.”

“So, what does that mean?” Tanong ni Alo.

“Ibig lang sabihin noon, talagang naloko ka na ni Nestor. Ginawa niya ang lahat ng pagbibidyo para sa pansariling kapakanan.” Saad ni Angie.

Hindi naman makapaniwala si Alo na niloko siya ni Nestor. Ilang araw din niyang idinala sa kanyang konsensya ang lahat ng sinabi sa kanyang ng lalaki. Ilang araw din niyang inisip kung papaano makakabayad sa lahat ng kasalanan niya doon sa bata.

Ngunit kasinungalingan lang pala ang lahat. At talagang tuso si Nestor at gusto lang silang pagkakitaan.

“Don’t worry son, Ipapa-double check natin sa namamahal ng foundation just to make it sure. Alam ko at kakilala ko lahat ng mga natutulungan ng foundation. Ako mismo ang pumipirma na lahat ng papeles at lahat ng dumadaan sa akin ay kinikilala ko muna.”

“That's right, honey. Mas maganda ngang may katibayan tayo na buhay talaga ang batang iyon.” Dagdag ni Angie.

Tila nabunutan naman ng tinik si Alo at mas gumaan na ang kanyang pakiramdam.

“Thanks, dad. I would really appreciate any information tungkol sa batang iyon. Gusto ko din siya puntahan para humingi ng sorry.”
“That's great, son. But you don’t have to do that.” Saad ni Hector sabay ngiti sa kanyang anak.
“Gusto ko magsorry dad. He almost got killed. At kasalanan ko yun.”
“Hehehe… Okay, if that’s what you want. I will give you his address.”
“Thanks, dad.”

Maya-maya ay inihatid na sa kanilang harapan ang mga pagkain.

At dahil mas magaan na ngayon ang pakiramdam ni Alo, ay agad itong kumain upang makabawi sa lahat ng panghihina at pag-aalala niya noong mga nakaraang araw.

Napangiti naman si Hector nang makitang maayos-ayos na ang kanyang anak at nakakakain na rin ito ng mabuti.

Maya-maya ay nilagyan niya ng alak ang baso ni Alo, maging ang kay Angie.

“I think we have to celebrate…” Saad ni Hector.

Kinuha naman ng dalawa ang basong iniabot ni Hector.

“Cheers for success!”

“Cheers!” Saad nina Alo at Angie at agad nilang inubos ang alak sa baso.

“I am just so happy dahil malapit na natin mapapirma ang lahat ng stockholders to sign up for our new investment.” Saad ni Hector.

“Yes, dad. Lahat sila ay nag-yes na sa akin. Kailangan na lang ng kontrata.” Pahabol na saad ni Alo.

“Really great news, Al. Mas maganda kung mapapapirma natin ang mga stockholders bago bumalik sa Manila sina Manuel.”

Sandaling tumahimik si Alo at kinabahan ito. Naisip niyang tila kaunting panahon na lamang ang nalalabi para iligtas sina Nikki at Andrea. Ngayon ay alam na niya kung bakit ganoon na lang ang pag-aalala ng magandang babae kung matutupad pa ba ni Alo ang kanyang pangako sa kanila.

Maya-maya ay naalala ni Alo ang mga sinabi sa kanya ni Andrea.
Ayon sa magandang babae, ay mayroong nagpapayo at nagbigay babala sa kanya noon bago pa ikasal kay Don Manuel. Naisip ni Alo na malamang ay may mga nakakakilala sa tunay na pagkatao ng kanyang ninong.

“Dad… I just want to ask about ninong Manny…”
“What’s that about?”
“Gaano katagal na po ba ninyong kakilala si ninong?”
“Kababata siya ng mommy mo. Matagal na silang magkaibigan ng ninong Manny mo. Kaya nga sa lahat ng mga proyekto niya, eh sinusuportahan namin siya mula noong buhay pa ang mommy mo.
“Ahh… Matagal-tagal na rin po pala.”
“Yes, son.”
“Ilang taon na po ba silang kasal ni Andrea?” Makahulugang tanong ni Alo.

Nakatingin lang sa binata si Angie at tila iniisip nito kung saan papunta ang pag-uusisa nito kay Hector.

“More than five years?? I am not that sure son. Pero alam ko before the 2010 elections, eh kasal na sila ni Andrea for two years.”
“So, you mean, sa sobrang busy ni ninong sa pulitika eh doon pa lang siya nagplanong mag-asawa?”

“No, son. Nagkaroon na ng asawa ang ninong Manuel mo noon. I don’t know the real reason behind, pero after so many years of being together, they decided to separate.”

Sandaling napatahimik si Alo habang ninanamnam nito ang impormasyong nakuha sa kanyang ama.

“Nagkaroon pala siya ng asawa before Andrea?”
“Yes son.”
“Hindi ko naisip yun ah…” Mahinang bulong ni Alo sa kanyang sarili.
Maya-maya ay tumayo na si Hector at hinawakan ang kanyang cellphone.

“I think we should go back to the hotel.” Saad nito.
“Okay, honey.” Sagot naman ni Angie.
“I will just go to the restroom, dad.”
“Okay, hihintayin na lang kita sa sasakyan.”

Agad namang pumunta si Alo sa banyo para umihi. Pagkatapos nun ay naghilamos siya ng kanyang mukha, ngunit patuloy pa rin siya ng pag-iisip ng paraan gamit ang mga impormasyong nakalap mula kay Hector.

Nang matapos nitong punasan ang basang mukha ay lumabas na ito ng banyo.

Bigla naman siyang sinalubong ni Angie sa may labas ng banyo.

“Anong kailangan mo sa dating asawa ni don Manuel?” Mabilis na tanong ng girlfriend ni Hector.

Nagulat naman si Alo sa tanong na ito ni Angie.

“Madami akong gustong malaman. I need to talk to her.” Sagot ni Alo sa magandang babae.

“Okay. Tutulungan kita. Ako na ang hahanap ng pangalan at address at ibibigay ko na lang sa iyo kung may nakuha na akong impormasyon.” Saad ni Angie.

Napangiti na lang si Alo sa mga sinabi sa kanya ni Angela.

“Wait… Why are you doing this to me?”

“Alam kong may dahilan ka, Alwyn. At ayoko din ang ginagawa niyang pananakit sa babae. That’s why I’m helping you… Ayaw mo ba ng tulong ko?” Biro sa kanya ng magandang babae.

Saglit na huminto sa paglalakad si Alo at nang mapansin ito ni Angie ay agad nitong nilingon ang binata.

“Hindi ako makapaniwala na ngayon, magkakampi tayo.”
“Sabi ko naman sayo, hindi ako ang kalaban mo…”
“Salamat, Angie.”

Ngumiti na lang ang magandang babae at tumalikod agad kay Alo.

“Naghihintay si Hector sa kotse, tara na…”


----------------------------------------------------------------------------


“Tita Andeng, I will just go out para magswim…” Paalam ni Nikki kay Andrea.

Bakas pa rin ang kalungkutan sa mukha ng kanyang pamangkin. Sinusubukan ni Andrea na tulungan si Nikki na kalimutan na si Alo at magpatuloy sa kanyang buhay.

Ngunit, tila sadyang masakit para sa dalaga ang pakikipaghiwalay ni Alo sa kanya.

“Gusto mo, samahan kita?”
“No, tita. Gusto ko munang mapag-isa.”
“Okay Nikki… Mag-iingat ka…”

Agad na naglakad si Nikki patungo sa pintuan ng penthouse. Ayaw niya pa sanang gumalaw at umalis mula sa kanyang kuwarto, ngunit nagpasya na lamang siyang libangin ang kanyang sarili.

Pinipilit din niyang kalimutan si Alo at ang mga magagandang bagay na nangyari sa kanilang dalawa ng binata.

At kahit gustuhin man ni Andrea na payuhan si Alo na balikan ang kanyang pamangkin, ay hindi niya ito magagawa.

Nang makaalis na si Nikki ng hotel, ay agad na nagpunta sa banyo si Andrea.

Matagal itong nanatili sa bathtub upang makapag relax.

Amoy na amoy ang mabangong sabon ni Andrea na talaga namang kumakapit sa kanyang balat.

At nang nagsawa na ito ay agad na niyang binanlawan ang sarili at tuluyan nang naligo.

Lumabas na ng banyo si Andrea at namili ng damit na kanyang puwdeng isuot.

Inilagay sa kanyang makinis na balat ang kulay puting t-shirt at maikling shorts. Naglagay siya ng lotion at kung anu-ano pang pabango sa kanyang katawan.

Lumipat na sa silid ang mabangong amoy mula sa bagong paligong magandang babae.

Maya-maya ay may nadinig siyang tunog ng nagsaring pinto.

Naisip niyang si Nikki na iyon na nakabalik na mula sa labas.

Nanatili siyang naupo sa harap ng salamin at sinuklayan ang kanyang maikling buhok.

Hanggang sa nagbukas ang pintuan ng kanyang kuwarto at pumasok mula doon si Manuel.

Ngumiti na lamang si Andrea sa kanyang asawa. Pinipilit pa rin nitong maging mabuti kay Manuel hangga’t hindi pa sila naiiligtas ni Alo.

Dahil sa nakita ni Don Manuel na bagong paligo ang kanyang asawa ay agad naman itong nalibugan.

Dahan-dahan itong lumapit kay Andrea at hinubad nito ang suot-suot na polo shirt.

Tumigil si Andrea sa kanyang pagsusuklay nang makitang naghuhubad na ng damit ang kanyang asawa. Tanging ang brief na lang nito ang natitirang saplot mula sa kanyang katawan.

Maya-maya ay lumapit ang lalaki at pilit na hinahalikan si Andrea. Amoy na amoy nito ang halimuyak mula sa balat ng magandang babae.

Kitang-kita naman kay Andrea na ayaw niyang makipagtalik kay Manuel. At dahil malakas ang lalaki ay agad siyang napatayo nito.

“Stop… Please stop Manuel…” Pakiusap ni Andrea.

“Sandali lang ito… Libog na libog na talaga ako sayo…” Saad ni Don Manuel.

Patuloy pa rin ito sa paghalik at pagsapo sa suso ng magandang babae.

Pilit namang inilalayo ni Andrea ang kanyang katawan mula sa matandang lalaki.

“Ayoko Manuel… Please… Hindi maganda ang pakiramdam ko…” Medyo lumalakas nang saad at pakiusap ni Andrea.

Mas lalo namang niyayakap ni Don Manuel si Andrea sa kanya. Tigas na tigas na ang burat nito habang ikinikiskis sa bandang hita ng magandang babae.

Hanggang sa malakas na itinulak ni Andrea ang matandang asawa.

“I said stop!!!!!!!” Malakas na saad nito.

Bahagyang naitulak naman si Don Manuel at hindi nito nagustuhan ang pagpupumiglas sa kanya ng asawa.

“Tinatanggihan mo ako?” Galit na saad nito.

“Sabi ko naman sayong hindi maayos ang pakiramdam ko.”

“Hoy babae! Hindi ba’t sinabi ko sayo na hindi mo ako puwedeng tanggihan?! Pagmamay-ari kita at kahit ano ang gusto kong gawin sayo, at kahit kailan ko hingiing ito, susunod ka sa akin.” Pagalit na saad ni Don Manuel.

Hinatak niya papalapit sa kanya si Andrea at lalo namang nagpupumiglas ang magandang babae.

“Bitiwan mo ako!!!! Ayoko nang magpagamit sayo…”

Hindi nagpatalo si Andrea sa lakas ni Manuel at agad ito tumakbo papalabas sa kanilang silid. Hinabol naman siya ng kanyang asawa .
Pumunta si Andrea sa may dining area at mabilis na kinuha ang kutsilyo.

“Huwag kang lalapit… Huwag kang lalapit, sinasabi ko sayo…”

Ngumingisi lamang si Don Manuel. Alam niyang hindi kaya ni Andrea na manakit ng tao.

“Iyan na ba ang gagawin mo sa taong nag-ahon sayo sa putikan? Wala kang utang na loob.”

Patuloy na itinututok ni Andrea ang kutsilyo kay Don Manuel at naglalakad ito papalapit sa pintuan.

“Hindi mo ako kayang saktan, Andrea… Wala ka namang ibang kayang gawin kundi ang humuthot ng pera. Ang gastahin lahat ng pera ko.” Saad ni Don Manuel.

Nang malapit na ito sa pintuan ay agad niya itong binuksan.

“Matagal ko na sanang ginawa ito sayo, Manuel. Pero pinagbigyan pa kita. Nagbabakasakali akong magbabago ka pa. Pero hindi…"

“Anong gagawin mo Andrea? Kahit saan ka magpunta, mahahanap at mahahanap kita. Babalik at babalik ka pa rin dito sa akin.” Patawa-tawa pang saad ni Don Manuel.

Patalikod na naglalakad si Andrea patungo sa pinakamalapit na elevator. Patuloy pa rin niyang tinututukan ng kutsilyo ang kanyang asawa.

Maya-maya ay may paparating na tagalinis ng hotel at agad namang itinago ni Andrea ang dala-dala nitong kutsilyo.

Umatras naman si Don Manuel sa pagsunod sa kanyang asawa.

Suot-suot lamang nito ang kanyang putting brief kung kaya’t agad itong naglakad pabalik sa penthouse.

Nanginginig naman si Andrea habang hinihintay na magbukas ang elevator.

At nang makitang papalabas na ulit si Don Manuel ng penthouse, suot-suot ang kanyang bathrobe, ay lalong kinabahan si Andrea.

Papatakbo na sa kanya ang matandang asawa nang biglang bumukas ang elevator. Mabilis na pumasok si Andrea at pinagpipindot ang close button ng elevator.

Habang nagsasara ang pintuan ng elevator ay nakita niya ang anino ng kanyang asawa. Sa sobrang kaba ni Andrea ay parang gusto na niya tulungan ang pintuan na magsara at makatakas kay Manuel.

Hanggang sa tuluyan nang hindi nakahabol si Don Manuel sa kanya at nagsimula nang bumaba ang elevator, sakay-sakay ang nanginginig na si Andrea.


----------------------------------------------



“Kailangan ko yung report mo last month, puwede mo ba akong igawa ulit nun?” Tanong ni Angie sa isang empleyado ng surfing school.

Masigasig pa ring nagtatarabaho ang girlfriend ni Hector at pinapatunayan niya talagang kaya nitong pamahalaan ang naiwang tungkulin ni Alo.

“Yes, ma’am. Gagawin ko na po.”

“Okay, thanks. Balitaan mo na lang ako tomorrow since mag-uuwian na rin naman.”

“Sige po ma’am, maibibigay ko po yung report bukas ng umaga.”

“Good. You may go now.”

Maligayang-maligaya si Angie sa kanyang trabaho lalo na sa suportang ibinibigay sa kanyang ng mga instructors sa eskuwelahang itinaguyod ni Alo.

Tama pala ang lahat ng sinabi ng binata tungkol sa mga tauhan niya, at dapat lang na maisalba ang surfing school upang mapanatili ang kabuhayan ng mga empleyadong may pagmamahal sa kanilang trabaho.

Maya-maya, habang nagbabasa si Angie ay biglang bumukas ang pintuan ng kanyang opisina.

“Si Alo? Si Alwyn? Kailangan ko siyang makausap… Please?! Kailangan ko siyang makausap….”

Pinuntahan ni Andrea ang surfing school at nagbabakasakaling naroroon ang binata.

Agad namang tumayo si Angie upang alalayan ang kanina pang nanginginig na si Andrea. Napansin din nitong may dalang kutsilyo ang asawa ni Don Manuel.

“Huminahon ka… Anong nangyari?”
“Si Manuel… Babalikan ako ni Manuel, sigurado ako… Kailangan kong makausap si Alo…”

“Akin na yang kutsilyo, baka makasugat ka…” Saad ni Angie sabay kuha sa kutsilyong kanina pang hawak ni Andrea.

Pinaupo niya ito at binigyan ng maiinom na tubig.

Iyak ng iyak si Andrea at hindi nito alam kung ano ang kanyang gagawin.

Sinubukang tawagan ni Angie sa telepono si Alo at nang sumagot ang binata ay agad nitong sinabing nasa surfing school si Andrea.

“Papunta na dito si Alwyn…”
“Salamat Angie… Salamat…”
“Ano bang nangyari?”

“Pinpilit niya ako… Pinupuwersa niya ako… Ayoko na… Ayoko nang magpagamit sa kanya… Sawang sawa na ako sa pambababoy niya…” Kuwento ni Andrea habang ito ay patuloy sa kanyang pag-iyak.

“Huminahon ka Andrea, makakaisip at makakagawa tayo ng paraan… Puwede natin siyang kasuhan sa ginagawa niya sa iyo.That’s marital rape already."

“Hindi ko kayang lumaban mag-isa, Angie… Babalikan niya ako… Babalikan niya kami ni Nikki…”

Takot na takot si Andrea sa kung anong puwedeng gawin sa kanila ni Don Manuel. Lalo na’t nalaman na nitong lalabanan siya ng kanyang asawa.

Kahit gusto na niyang takasan ang matandang lalaki, ay hindi niya ito basta-bastang gawin. Kailangan nilang makahanap ng matibay na ebidensya para makawala ang magtiyahin sa kamay ng halimaw na si Don Manuel.

Patuloy si Angie sa paghagod sa likuran ni Andrea at pinipilit pa rin nitong mapakalma ang magandang babae. Pati siya ay nag-iisip na ng kung anong paraan upang protektahan ang dalawang babae sa kamay ng halimaw na matandang asawa.

Maya-maya ay biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Alo sa loob ng silid ni Angie.

“Anong nangyare?”  Saad nito.

Agad namang tumayo si Andrea at yumakap sa binata. Muling naramdaman ni Alo ang takot sa panginginig ng magandang babae.

“Ilayo mo ako sa kany Alo… Ilayo mo kami ni Nikki, please…”

Nagkakatinginan naman sina Alo at Angie.

“Kailangan muna nating umalis dito. Angie, ikaw na muna bahala sa lahat pati na kay daddy.”

“Pero saan kayo pupunta?”

“Bahala na… Kailangan ko munang ilayo si Andrea habang nag-iisip ng dapat gawin kay ninong.”

“Paano si Nikki? Hindi ko na alam kung nasaan si Nikki…” Tanong ni Andrea.

Pilit namang nilalabanan ni Alo ang takot na nadarama, at nagpapakatatag para sa kanyang gustong protektahan.

“Makukuha din natin si Nikki… Basta ang mahalaga sa ngayon ay ang makalayo ka…”

“Kailangan niyo na magfile ng complaint, Alo. Kailangan na nating humingi ng tulong.” Saad ni Angie.

“Sige, yun muna ang uunahin natin. Kailangan natin magfile ng police report.” Mabilis na sagot ng binata.

“Natatakot ako… Natatakot na talaga ako…” Saad ni Andrea.

“Hindi na ito ang panahon para matakot ka, Andrea. Ito na ang hinihintay mong pagkakataon para lumaban. Lumaban ka para makalaya mula kay ninong.” Pagpapaliwanag ni Alo.

Sinusubukan nilang pakalmahin ang kanina pang nanginginig na si Andrea.

“Angie, kailangan namin ang tulong mo…”

“Sige. Basta makipag-communicate lang kayo sa akin.”

“Oo sige. Kailangan na naming umalis ni Andrea.”

“Ako na bahala. Mag-iingat kayo.”

Mabilis na lumabas ng surfing school ang dalawa at agad na pinatakbo ni Alo ang kanyang sasakyan.

Wala ito sa plano ng binata, at ngayon ay kailangan na niya itong harapin upang gawina ng naipangakong kaligtasan nina Andrea at Nikki.

May kaba man sa kanyang dibdib, ay pinipilit pa rin niya ang kanyang sariling magpakatatag.


---------------------------------------------------------


“Hanapin ninyo si Andrea. At huwag na huwag kayo titigil hangga’t hindi niyo siya nakikita.” Utos ni Don Manuel sa kanyang kausap sa telepono.

Gusto niyang siguraduhing makakabalik si Andrea at mahahanap siya ng kanyang mga tauhan. Galit na galit ito sa ginawa sa kanyang magandang asawa. Hindi niya akalaing kaya nang lumaban ni Andrea sa kanya.

Pagkatapos niyang kausapin ang kanyang tauhan ay agad itong kumuha ng baso at nilagyan ng alak.

Alam niyang makakasira sa kanya kung sakaling lumabas ang lahat ng kanyang ginagawang pananakit sa asawa. At hindi ito makakapayag na matalo muli sa susunod na eleksyon.

Kung kaya’t malalim siyang nag-iisip ng kung anong dapat gawin para makuha muli ang kanyang asawa.

Maya-maya ay biglang bumukas ang pinto at pumasok si Nikki.

“Oh tito, nandito na po pala kayo… Nasaan po si tita?”

“Wala. Umalis si Andrea, at hindi ko alam kung kailan babalik.” Saad ni Manuel sabay upo sa sofa.

“Ho? Bakit po?”
“May aasikasuhin lang daw… Huwag kang mag-aalala, babalik din yun.”
“Ahhh okay po…”

Umupo naman si Nikki sa tabi ng sofa na kinauupuan ni Manuel habang pinupunasan ang kanyang basang buhok.

Nakatingin lamang si Manuel sa dalaga at inuubos ang alak na nasa kanyang baso.

Hanggang sa dahan-dahan nitong nilapitan si Nikki at ibinaba ang baso sa may lamesa.

“Mukhang bagong ligo ahhh… Hehehe…” Saad ng matanda kay Nikki.

Ngumiti na lamang ang dalaga sa kanya.

“Nagswimming po kasi ako ehhh…”

“Ahhh… Preskong presko…”

Maya-maya ay bumalik ang kalungkutan sa mukha ng dalaga.

“Oh?! Bakit sumimangot ka nanaman?”
“Kasi…”
“Dahil ba yan kay Alwyn?”
“Opo…”
“Naku, huwag mo na siyang isipin… Sinayang lang niya ang pagkakataon niya sa iyo at pinakawalan niya ang tulad mo…”

Nalulungkot pa rin si Nikki habang inaalala ang pinagsamahan nila ng binata.

“Huwag ka nang malungkot.” Saad ni Manuel sabay hawak sa kamay ng magandang dalaga.

Napatingin naman si Nikki sa kanyang tito Manuel.

“Nalulungkot po ako tito…” Malumanay na saad ni Nikki.

“Hehehe… Huwag kang mag-aalala, habang wala tita Andeng mo, papaligayahin kita…” Sagot ni Manuel habang dahan-dahang inilapit nito ang kanyang mukha sa labi ni Nikki.

Hinayaan na lamang ng dalaga na halikan siya ng asawa ng kanyang tita Andrea. Hindi pa rin niya mapigilan ang kanyang sarili mula sa matinding libog na nadarama, lalo na’t hiniwalayan na siya ni Alo.

Sinimulang na ni Don Manuel na halikan si Nikki mula sa kanyang labi patungo sa leeg at ibaba ng tenga nito.

“Ooooohhhh….” Ungol ni Nikki sa tindi ng kiliting dulot ng bigote ni Manuel na humahagod sa ibaba ng kanyang tenga.

“Ne… Baka puwede mo nang papasukin burat ko sa puki mo… Hehehe…” Bulong ni Manuel sa ngayong libog na libog na si Nikki.

Hindi naman sumasagot ang dalaga, ngunit halata namang nagugustuhan na niya ang ginagawa sa kanya ng matandang lalaki.

…

Samantala, habang niroromansa ni Manuel ang pamangkin ng kanyang asawa, ay tila may isang matang nakamasid sa kanila.

Nakalagay ito sa may kabinet, hindi kalayuan sa sofa kung saan nagtitikiman sina Manuel at Nikki.

Isang bagay na sinadyang iwan ni Nestor upang kuhanan ang kanilang ginawang milagro ni Nikki noong isang araw.



End of Chapter 11